– Mamo skąd przychodzą duchy i dokąd odchodzą?
– Hmm, myślę, że duchy mieszkają w szafach
– Nieprawda, mieszkają gdzie indziej,nie w szafach
– A gdzie?
– Mieszkają w ciemności!
-A gdzie jest ciemność synku?
-Kiedy gasimy światło, robi się Ciemność.
Duchy tam wchodzą, przygotowują wszystkie straszności a potem wychodzą z ciemności i nas straszą!

Pewnego razu była sobie straszna Wiedźma. Była tak straszna, że gdyby ktoś tylko spojrzał na nią, natychmiast chciałby uciec jak najdalej. Twarz Wiedźmy wiecznie wykrzywiona była w przeraźliwym grymasie. Oczy miała wąskie jak szparki, ciemne jak najciemniejsza noc, pełne niechęci do otaczającego świata. Bo Wiedźma nie cierpiała świata, na którym żyła. Drażniło ją słońce, drażnił ją deszcz, nie znosiła zielonych liści i kwiatów, wściekała się na widok śniegu. Nie lubiła zwierząt ani ptaków. Nie cierpiała dzieci, skaczących bez przerwy i ciekawskich, ale i dorośli też ją wkurzali.
Wiedźma mieszkała w samym środku ciemnego lasu i starała się nie wychodzić ze swej małej, starej chatki. Której zresztą też nie lubiła za bardzo. Ale przynajmniej mogła schować się w niej przed całym światem, który ją denerwował.
Można by teraz zastanawiać się nad tym, skąd wzięło się w niej to wszystko. Ta złość, niechęć, wykrzywienie na twarzy. Można by próbować analizować ten stan, diagnozować, oceniać. Tylko czy komuś chce się poświęcać czas strasznej Wiedźmie? Czy ktoś poświęciłby choć jedną myśl komuś takiemu?
Chatkę strasznej Wiedźmy wszyscy omijali szerokim łukiem. Nikt nie chciał jej spotkać ani próbować nawrócić na drogę zgodnego współistnienia z innymi.
Zamykała się więc, wciąż bardziej, na innych i na wszystko co ją otaczało.
I tylko nocami krążyła po okolicy, ze straszliwym obliczem i najgorszymi intencjami. Chętnie postraszyłaby kogoś, żeby poczuł strach tak wielki, że chociaż na chwilę świat by mu obrzydł, jak jej samej.
Pewnego razu w lesie zagubiło się dwoje dzieci, chłopiec i dziewczynka. Mieli zbierać grzyby blisko szosy ale zagapili się i nagle znaleźli w samym środku ciemnego lasu. Dzieci były przerażone ale nawzajem pocieszały się i wspierały w tej przerażającej dla nich sytuacji. W którymś momencie dostrzegły starą chatkę i z nadzieją ruszyły w jej stronę.
Długo stukały do drewnianych drzwi z nadzieją, że ktoś udzieli im schronienia i wskaże drogę do domu.
Drzwi otworzyła im straszna Wiedźma. Była tak straszna, że dzieci zaczęły na jej widok krzyczeć tak głośno, że aż szyby w starej chatce zaczęły drżeć. Co zresztą rozwścieczyło Wiedźmę jeszcze bardziej niż sam widok dwójki dzieci na progu jej chatki. A im bardziej była rozwścieszczona tym straszniejszy miała wygląd. Dzieci krzyczały więc coraz głośniej a Wiedźma była tym straszniejsza… wyglądało na to, że szyby z okien chatki wkrótce rozsypią się w drobny pył. W końcu Wiedźma jednym ruchem wepchnęła dzieci do chatki, bo nie chciała żeby ich krzyk ściągnął tu innych, ciekawskich śmiałków, jakich wielu wśród ludzi.
Dzieci były przerażone i bały się ruszyć.
Wiedźma jednak wcale nie zamierzała robić im krzywdy. Chciała tylko, żeby sobie poszły i zostawiły ją w spokoju. I nigdy już tu nie wracały. Postanowiła więc przymknąć oko – w dosłownym tego sensie – na ich jakąkolwiek próbę ucieczki. W lesie czaiło się wystarczająco dużo niebezpieczeństw. Może zje je wilk i wybawi ją z kłopotu?
Kiedy więc rano przebudziły ją szepty dzieci skradających się do drzwi, nawet nie otworzyła oczu. Niech sobie idą i tylko niech już nie wrzeszczą.
Dzieci wybiegły z chatki jak opętane. A potem biegły trzymając się za ręce przez ciemny las. Gałęzie drzew chwytały je za włosy i drapały po ramionach. Wszystko jednak było lepsze od widoku strasznej Wiedźmy.
Dzieci biegły długo, w uszach miały szepty liści i odgłosy życia leśnych zwierząt. W głowach strach tak wielki, że wypełniał je całe. Ogarniało je jednak coraz większe znużenie a las zdawał się nie kończyć. Padły więc zmęczone na zielony mech i zasnęły kamiennym snem…

– I co było dalej mamo?
– Cóż, później dzieci dorosły, były coraz mądrzejsze i coraz lepiej rozumiały świat. Ale bajka o strasznej Wiedźmie towarzyszyła im już zawsze. Bo dorośli ludzie także czasami gubią się w takim ciemnym lesie i nie mogą znaleźć wyjścia. I bardzo nie chcą spotkać strasznej Wiedźmy.
– Ale w końcu znajdują wyjście z tego ciemnego lasu?
– Mam nadzieję, że tak, synku. Mam nadzieję, że zawsze jest jakieś wyjście. A jeśli tak to każdy, w każdej, nawet najgorszej sytuacji, powinien mieć szansę je znaleźć …

– Królowo, królowo! Byłem dziś w grocie solnej. I zaraz opowiem ci jak tam było. Sople były ogromne, a sól…była wszędzie.
– I podobała ci się ta wycieczka?
– Taak, bardzo. A teraz siądźmy i zjedzmy nasze królewskie ciasteczka.

– Mamo, kocham Cię bardzo!
Jesteś moją Asią.
– Hej, synku, czy my jesteśmy na ty?
– Nie… ja jestem na C…
😉

Homer jest kotem cudownej Kasi R. i nie jest wcale zmyślony tylko najprawdziwszy na świecie. Bajka dla niezwykłego kota i jego wyjątkowej właścicielki …

Homer był niezwykłym kotem. Robił to tylko na co miał ochotę. Taki kot arystokrata, srebrno-szary, z zadbanymi wąsami. Właściwie nie zadawał się z innymi kotami. Był kotem domowym, mieszkał sobie w przytulnym mieszkaniu. Czas upływał mu na odpoczywaniu i rozmyślaniu. Myszy nie łapał, wróbli nie ganiał. Dania spożywał tylko gotowe. Rozrywki miał stricte domowe – siedzenie na kanapie, podgryzanie kabli – bo kable trochę go wkurzały, łaziły po całym mieszkaniu, jakby usiedzieć w miejscu nie umiały. Czasami gdy nikt nie widział pisał wiersz lub poemat, robił to mimochodem, na dowolny temat. W końcu był Homerem i o tym nie zapominał.
Czasami gdy akurat nie miał nic innego do roboty gapił się dla rozrywki przez okno na inne koty. I kiedy podpatrywał koty podwórkowe to z przerażenia łapał się za głowę. Wyjadanie ze śmietnika, gonitwa za myszami, czy marcowanie się na dachu kocurów z kotkami – ohyda! Co za wstrętne maniery! Co za epoka kamienia! I sadzał dumnie swoje cztery litery na wygodnej kanapie.
Lecz los lubi czasami nagłe zwroty. Spotyka to nie tylko ludzi, także koty. Pewnego dnia kiedy słońca promienie wpadały do pokoju, jeden musiał zawędrować aż do duszy Homera. Odtąd miał już nie zaznać spokoju. Gapił się przez okno, jak zwykle z poważną miną, kiedy nagle zobaczył ją – jak śnieg białą, smukłą, wysportowaną jak sportsmenka. Serce zabiło szybciej Homerowi, dotąd chyba nie sądził nawet, że je posiada. Zadłużył się po uszy w kocicy sąsiada. I coś zwierzęcego obudziło się w Homerze. Nie chciał już być arystokratą i siedzieć na kanapie. Widział już w wyobraźni jak myszy z nią łapie, i gania za wróblami. Nie czuł już degustacji i żadnego strachu. Chciałby choć raz się spotkać z tą piękną kotką, na dachu. Mógłby z nią przy księżyca blasku spacerować, a potem…hmm…trochę poromansować … (No, dobrze! Marcować się z nią miał ochotę, ale ponieważ był arystokratycznym kotem, to mu nie uchodziło o tym wspominać!) Takie miał teraz marzenie. Tylko … jak miałby się tam wdrapać? To dopiero zmartwienie! Trochę obrósł w sadełko. Co zrobić z drobną tuszą, której się dorobił, kiedy tak siedział tutaj i nic nie robił. Nie żeby był jakiś gruby, to byłaby przesada. Trochę puchaty raczej. Cóż kocie, trudna rada, trzeba wziąć się za siebie. Odtąd więc zamiast siedzieć i gapić się przez okno, spędzał dnie całe na pompkach i przysiadach. I dietę zmienił nieco, z lodówki już nie wyjadał. Nawet kablom odpuścił. Stawał się innym kotem, bo jasny cel miał przed sobą i na jedno tylko ochotę – móc się w końcu umówić z białą kotką sąsiada.

Pewnego razu był sobie ptaszek. Niewielki, szare miał piórka i ogonek. Mieszkał w parku wielkiego miasta, w koronie pięknego starego drzewa. Jego gniazdko schowane było głęboko, wśród ciemnozielonych liści. Rano, kiedy pierwsze promienie słońca przedzierały się przez liście, żeby połaskotać go po policzku, ptaszek rozpościerał swoje niewielkie skrzydełka i gotów był wyruszyć naprzeciw budzącego się dnia. Najpiękniejsze są dni, kiedy słońce z góry obejmuje wszystko swoimi jasnymi ramionami. Brzydki świat wtedy pięknieje i wydaje się lepszy niż jest. Ptaszek siadał w takie dni na gzymsie wysokiego budynku i przekręcał zabawnie główkę na bok. Patrzył z góry na ludzi – drepczących w różne strony. Lubił te poranne obserwacje. Życie ludzi ciekawiło go tylko do tego stopnia do jakiego może interesować życie sąsiedniego gatunku. Ich problemy nie mogły być większe od jego własnych. Trzeba żyć tak, żeby przetrwać. Każdy, nawet mrówka, wie o tym.
Czasami dzień budził się ponury. Wtedy ptaszka nie budziły promienie słońca tylko poranny chłód, który swoim zimnym oddechem przenikał przez zielone liście aż do gniazdka. W takie dni ptaszek najchętniej zostałby w gniazdku i nie ruszał z niego. Ale musiał znaleźć coś do jedzenia a to zabierało codziennie trochę czasu. W dodatku w chłodne dni chciało mu się jeść jeszcze bardziej.
Tak upływało życie małemu ptaszkowi. Każdego ranka budził się, raz w promieniach wschodzącego słońca, kiedy indziej pod ciemnymi chmurami, które wisiały nisko nad drzewami. W życiu przyświecał mu jeden cel: przetrwać i móc budzić się co dzień jak najdłużej. A urozmaiceniem było obserwowania świata, który go otaczał i ludzi, których życie wydawało się niewiele różnić od jego własnego.

Pewnego razu była sobie Królewna. Królewna była mądra i piękna. Jednak o tym, że była piękna wcale nie wiedziała. Bo kiedy przyszła na świat, zła wróżka podeszła do jej kołyski i powiedziała:
– Nigdy nie zobaczysz swojej urody, będziesz żyła w przekonaniu, że jesteś najbrzydsza w królestwie aż w końcu w to uwierzysz!
Wróżka najwyraźniej była bardzo zgorzkniała i może nie lubiła małych dziewczynek. Zwłaszcza jeśli były królewnami. Jednak po chwili przypomniała sobie, że każdy zły czar musi dać się odczarować.
– No, więc dobrze – rzekła wróżka – zły czar pryśnie kiedy uda ci się zobaczyć swoje odbicie.
A następnego dnia kazała stłuc wszystkie lustra w królestwie. Żeby Królewna nigdy nie mogła zobaczyć się w żadnym z nich.
Królewna dorastała, w spokoju i radości, jakie niesie ze sobą dzieciństwo. Dorastała w zamku bez luster. Ale nie czuła ich braku. W końcu stała się młodą dziewczyną. Była jednak przekonana, że jest najbrzydsza w całym królestwie. Starała się więc kwestią urody w ogóle nie zaprzątać sobie głowy. Czasami tylko zdarzało jej się rozważać to przez krótką chwilę. I wtedy myślała, że skoro ludzie nie odwracają się od niej, to jej brzydota nie jest przeszkodą w życiu.
Życie bez luster miało wiele zalet. Królewna nie zastanawiała się długo nad wyborem sukni. Nie upinała godzinami włosów. Nie porównywała swojej urody do innych. Rano szybko wskakiwała w suknię w ulubionym kolorze i wiązała kucyk na czubku głowy. Zależało jej na wygodzie bo lubiła spędzać czas aktywnie. Nie wiedziała co to kompleksy bo nie mogła analizować każdego centymetra swojej twarzy i ciała. Dzięki temu oszczędzała mnóstwo czasu na inne rzeczy. Była pogodna, więc miała wielu przyjaciół. Miała też mnóstwo pasji i zainteresowań. Ileż czasu można zyskać dla siebie kiedy uroda przestaje mieć znaczenie.
Przekonanie o tym, że jest najbrzydsza w królestwie nie przeszkodziło jej dobrze się bawić i rozwijać. Może nie dla każdej królewny uroda ma znaczenie? A może najważniejsza jest ta prawdziwa uroda, którą ma się w sobie, nie na zewnątrz lecz w środku?
Królewna była coraz starsza, a czar złej wróżki nie wydawał się wielkim ciężarem. A kiedy była już wystarczająco dorosła pewnego dnia wyszła za mąż za towarzysza swoich dziecięcych zabaw. Z którym łączyły ją pasje i zainteresowania i który był prawdziwym przyjacielem. A kiedy zapytała go, czy jej brzydota mu nie przeszkadza, roześmiał się tylko i uściskał ją mocno.
W królestwie nadal nie było luster. Ale już dawno zapomniano po co właściwie one są.
Któregoś dnia ogłoszono nowinę. Królewna spodziewała się dziecka. Wszyscy bardzo się cieszyli.
Ale królewna chodziła zamyślona i smutna. Bała się, że przekaże swojemu dziecku brzemię, które sama dźwiga. I chociaż dla niej nie było ono zbyt ciężkie, to jak zniesie je ono?
W końcu nadszedł wielki dzień i na świecie pojawiło się dziecko. Leżało w pięknej kołysce i spało spokojnie.
Królewna stanęła nad kołyską i długo wpatrywała się w drobną twarzyczkę. Dziecko było tak piękne, że królewna musiała przyznać, że nigdy nie widziała nic tak pięknego. Nie wiedziała, że czar złej wróżki właśnie prysnął. Bo Królewna patrzyła na swoje odbicie. Nie w lustrze ale w tej małej osóbce. Ale to już nie miało żadnego znaczenia. Bo przez te wszystkie lata bez luster zupełnie inne wartości miała w głowie i w sercu Królewna.

W tym czasie zła wróżka zaczęła żałować swojego czynu. Zabrała Królewnie to co powinna mieć każda młoda dziewczyna – możliwość cieszenia się swoją urodą. Postanowiła zdjąć zły czar.
Któregoś dnia stanęła w drzwiach zamku trzymając przed sobą wielkie, kryształowe zwierciadło. Królewna bawiła się właśnie ze swoim dzieckiem w ogrodzie. Wróżka postawiła przed nią zwierciadło i chciała odejść. Ale Królewna spojrzała na lustro i na wróżkę i powiedziała spokojnie:
– Zabierz swoje zwierciadło. Nie jest mi potrzebne. Mam już swoje lustro, w którym przeglądam się co dzień i żadnych innych mi nie potrzeba.
Zła wróżka spojrzała na dziecko i zrozumiała. Okazało się, że są w życiu rzeczy, których nawet złe zaklęcia złych wróżek nie są w stanie zniszczyć.
Królewnie kwestia urody nadal nie zaprzątała głowy. Jednocześnie świat wokół miał jej w sobie tyle, że można by nią obdzielić wszystkich. Poza tym jest tyle rzeczy ciągle do zrobienia, że szkoda czasu na zajmowanie się urodą. Wygląda więc na to, że zły czar nigdy nie był złym czarem. A może wcale nie miał nim być?

Kto zawiesił piłkę dmuchaną na niebie? Dużą, okrągłą, bladoróżową. Taką na plaży bawiły się dzieci. Teraz wisi nisko na niebie, jak jasny lampion. I świeci. Czy ktoś ją podrzucił tak wysoko do góry, podczas zabawy? A ona wpadła pomiędzy chmury, jak czasami piłki wpadają między gałęzie drzew.
Taki lampion duży jak piłka plażowa może spory kawałek ziemi oświetlić. Objąć na przykład drogę szerokim pasmem światła. Sprawić, że ta droga stanie się łatwa lub łatwiejsza do przejścia chociaż.
Księżyc jak lampion wisi na niebie, bladoróżowy. Ludzie zadzierają do góry głowy i patrzą i patrzą…i mają nadzieję, że może taki Księżyc w swojej jasnej pełni ich marzenia spełni – jakby był jakimś czarodziejem…

Pewnego razu był sobie autobus, który pracował na pierwszą zmianę. Wyjeżdżał z zajezdni o piątej rano. Ospale podjeżdżał na pierwszy przystanek i czekał. Pasażerowie powoli wsiadali, wzdychając ciężko na siedzenia opadali. A kiedy autobus włączał silnik i wolno ruszał z przystanku, natychmiast zasypiali. Nie wszyscy, ale prawie. Część osób nie spała. Ale i tym, które nie spały, głowy kiwały się miarowo, jakby byli bez czucia. I jeszcze ci, którzy spali, w dodatku czasem chrapali. Autobus zerkał w lusterko i zżymał się w myślach straszliwie. Humor przez to już od rana miał fatalny:
“Czy ja jestem miejskim autobusem czy wagonem sypialnym! Do diaska!”
I jechał dalej przez budzące się do życia ulice miasta.
Kiedyś podsłuchał rozmowę dwóch autobusów w zajezdni. Jeden pracował zawsze w środku dnia. Narzekał głośno, że siły już nie ma do pasażerów, którzy się pchają, w samych drzwiach stają, tak, że domknąć ich się nie da. Ścisk robią taki, że czasami kiedy w lusterka zerka, to widzi w tych lusterkach jak się kotłują. Włażą na siebie, o mało się nie uduszą, bo właśnie tym autobusem jechać muszą!
Drugi pracował na nocną zmianę. Głośno rozprawiał, że ma przechlapane. Pasażerowie wiecznie pijani. Ledwo na nogach się trzymają, a kiedy się przewracają to oczywiście pretensje mają, że to autobus za szybko jedzie. Jeszcze piją, przeklinają, po ścianach coś rysują… o mało do zawału go nie doprowadzają. Na szczęście spore ma doświadczenie i w sumie sam sobie wybrał to w nocy jeżdżenie.
Autobus z pierwszej zmiany chciał włączyć się do rozmowy, pięć groszy od siebie dorzucić. Powiedzieć o tym co jego przyprawia o ból głowy, o chrapaniu i głów się kiwaniu i o swoich w tym wszystkim uczuciach… Ale autobusy – ten ze środka dnia i ten z nocy – wybałuszają na niego oczy i oczami ze zdumienia mrugają, kiedy jego wywodów słuchają.
Na co tu narzekać???
– “Chłopie! Wyjeżdżasz sobie raniutko, pasażerowie śpią podczas jazdy, nie gadają, nie tłoczą się przy drzwiach. Głowami tylko kiwają, grzecznie wsiadają i wysiadają, ledwo nogami ruszają, bo przed chwilą jeszcze leżeli w łóżkach. Każdy by chciał jeździć na pierwszą zmianę, i nawet wstawać o świcie! Ty to masz życie!…”