– Połóż się synku, już późno.
– Mamo, a będziemy udawać, że widzimy gwiazdy nad sobą?
…
– Ja widzę jedną, o tam, w rogu.
– A ja widzę kilka, tam mamo!
– A widzisz wielki wóz?
– Wielki wóz…? Nie, ale widzę słonia.
– A ja smoka, latającego
– A ja konia i psa
– A ja kota
– A ja widzę pociągi mamo…
– Rzeczywiście, są tam, na gwiaździstych torach …

Pewnego razu były sobie pociągi na granatowym niebie. Całe z gwiazd. I były tam gwiaździste tory. Pociągów było kilka a tory tylko jedne. Ciągle więc trwały spory:
– Teraz moja kolej, ty jeździłeś już dziś po torach.
– Ale chciałbym znowu.
– Musisz poczekać, każdy chce chociaż trochę.
I tak co noc na granatowym niebie spierały się gwiaździste pociągi.
Któregoś dnia w końcu jeden nie wytrzymał:
– Widzieliście, tam w dole jest mnóstwo torów. Starczyłoby dla wszystkich.
I gwiaździste pociągi zjechały jeden po drugim z granatowego nieba prosto na tory dworca centralnego. Pociągów nigdy nie jest za wiele. Podróżnych jest sporo i każdy pociąg przyda się do pomocy.
Na torach przy dworcu centralnym stało dużo pociągów ale torów rzeczywiście starczyło dla wszystkich. Jednak z gwiaździstymi pociągami był kłopot. Oślepiały swym światłem wszystkie pozostałe i wynikały z tego same kłopoty. A to któryś pomylił rozjazdy, a to inny wpadł na któregoś …
To powodowało chaos i opóźnienia. A opóźnień pociągów nikt nie lubi.
Gwiaździste pociągi nie chciały wracać na granatowe niebo. Jeszcze nie nacieszyły się torami na ziemi.
– Może spróbujcie w metrze – poradził im ktoś – tam też jeździ się po torach. I też potrzebnych jest dużo pociągów, bo pasażerów jest wciąż więcej i więcej.
Gwiaździste pociągi podziękowały za gościnę pociągom z dworca centralnego. I zgłosiły się do pracy w metrze.
W metrze gwiaździste pociągi przywitano z radością. Rozświetliły ciemne tunele, w których teraz zrobiło się jasno i wesoło. Pasażerowie uwielbiali podróżować gwiaździstymi pociągami. A one wreszcie poczuły się spełnione.
Ale cóż to? Co to dzieje się z nimi? Ich światło przygasa, z dnia na dzień. W ciemnych tunelach, głęboko pod ziemią gasło światło gwiazd, z których zbudowane były gwiaździste pociągi. Wkrótce zgasną całkiem i staną się zwykłymi pociągami metra.
Czas był najwyższy, żeby wrócić na granatowe niebo i gwiaździste tory. Torami co prawda trzeba będzie się znowu dzielić ale za to światła nie zabraknie nigdy.
Gwiaździste pociągi podziękowały pociągom metra za gościnę. I wróciły na swoje granatowe niebo. Tam od czasu do czasu jeżdżą po gwiaździstych torach a ich światło nikomu nie przeszkadza i nigdy nie gaśnie. Są najpiękniejszą ozdobą granatowego nieba.

Pewnego razu był sobie Fryzjer. Na pierwszy rzut oka całkiem zwyczajny. Z nożycami w dłoni i dużym grzebieniem witał w progu swoich gości. Tak, tak – gości. Bo tych, którzy przychodzili do niego traktował jak swoich gości. Bo w ogóle każdego traktował wyjątkowo. Takie już miał podejście do ludzi. Poza tym fryzjerstwo traktował jako pasję a nie ciężką pracę, nie tak jak wielu innych fryzjerów.
Wydawałoby się, że obcinanie ludziom włosów i czesanie ich na różne sposoby, to rzecz zupełnie zwyczajna. Ale ten Fryzjer dbał nie tylko o ludzkie głowy. Dbał też o wygląd ludzkich dusz. Bo kiedy nie dba się o duszę to wtedy zadbana głowa nie wystarczy. Nieuczesana dusza sprawia, że z człowiekiem dzieją się niedobre rzeczy.
Wielu ludzi nie przywiązuje wagi ani do pracy fryzjerów ani nawet do swoich własnych fryzur. A już na pewno nie do swoich dusz. Wydaje im się, że jest tyle ważniejszych spraw w życiu. Tak na przykład myślał pewien pan, który pracował w banku. Codziennie biegł do pracy ledwo spojrzawszy na żonę i dzieci. Całe dnie spędzał tam i liczył pieniądze. Bo pieniądze wydawały mu się czymś najważniejszym na świecie. Ważniejszym nawet od małego synka, który tęsknił za nim tak bardzo, że codziennie do późna stał w oknie i wypatrywał jego ciemnego auta. Ale ten pan nie dostrzegał niczego poza słupkami liczb. Jego dusza była bardzo spięta. Ledwo mogła się ruszać. Chętnie na chwilę rozprostowałaby się, wyciągnęła na dywanie i pograła z dziećmi w jakąś wciągającą grę. Ale pan pędził codziennie do swojego banku i dusza ledwo za nim nadążała.
Któregoś dnia ten pan miał bardzo ważne spotkanie. I przed tym spotkaniem postanowił pójść do fryzjera. Ktoś polecił mu bardzo dobrego. Poszedł tam szybko bo zawsze się śpieszył. A Fryzjer przywitał go uprzejmie i rozpoczął swoją pracę. Pan niecierpliwił się trochę, bo każda minuta była dla niego na wagę złota. Ale przecież nie można wyjść od fryzjera w połowie strzyżenia. Dusza cmokała trochę widząc, że człowiek nie potrafi spokojnie usiedzieć na fotelu, tak śpieszy się do tych swoich liczb. Ona sama rozsiadła się wygodnie i czekała na swoją kolej. Lubiła ten czas zatrzymany, w którym trzeba wytrzymać bez ruchu i nie można robić nic innego tylko cierpliwie czekać aż fryzjer skończy swoją pracę. W końcu pan wstał z fotela i zapłacił za dobrze wykonaną usługę. Jego głowa była gładka i lśniąca żelem. Żaden włos nie miał prawa odstawać i nie daj boże rozpraszać go w pracy i w życiu. Dusza też była gotowa do wyjścia. Czuła się zupełnie jak nowa. Na głowie duszy włosy falowały lekko. Były kędzierzawe i skore do życia. Fryzjer spisał się bardzo dobrze.
Tak jak już zostało powiedziane, uczesanie duszy ma wielkie znaczenie. Kiedy Pan wyszedł na zewnątrz nagle poczuł coś dziwnego. Coś takiego nie zdarzyło mu się już dawno. Mianowicie nagle zapragnął bardzo zobaczyć swoje dzieci. Pomyślał o swoim małym synku i próbował sobie przypomnieć kiedy ostatnio był z nim na spacerze. W jednej chwili podjął decyzję – zadzwonił do pracy i poprosił o przełożenie tego ważnego spotkania. Bo musi załatwić dużo ważniejszą sprawę. A potem pobiegł do domu i cały dzień spędził ze swoją rodziną. A dusza wylegiwała się na dywanie rozwijając całkiem nową umiejętność gry w scrabble. Czuła odprężenie, którego brakowało jej już od dawna.
Inny problem miała dusza pewnej pani, która pracowała w szkole. Kiedyś ta pani lubiła swoją pracę ale przestała. Nie wiedziała dlaczego ale drażniły ją dzieci, hałas, który robiły i ich ciągłe bieganie.
Niegdyś bardzo lubiła uczyć a teraz wszystko widziała w ciemnych barwach. Czasami nawet krzyczała na dzieci i w ogóle nie dostrzegała, że zaczęły się jej bać. A strach nie pomaga w nauce. Jej dusza siedziała codziennie skulona w jakimś kąciku aż w końcu całkiem wycofała się z wszelkiej aktywności i życia. Chętnie poszłaby na spacer do parku i posłuchała śpiewu ptaków. Ale pani nauczycielka nie chadzała do parku, bo tam było zbyt głośno.
Na szczęście każda kobieta czasami musi poprawić coś na głowie. Pewnego dnia więc pani nauczycielka wybrała się do Fryzjera. A dusza razem z nią. Pani usiadła w fotelu z niezadowoloną miną bo najbardziej na świecie była niezadowolona z siebie samej. Fryzjer w skupieniu poprawiał jej fryzurę a ona patrzyła krzywo na swoje odbicie w lustrze. Jej dusza przysiadła na brzeżku fotela i czekała na swoją kolej. Włosy nauczycielki sięgały do ramion i łatwo dały się okiełznać. Dusza nauczycielki marzyła o warkoczu, długim i luźno opadającym na plecy. Fryzjer mrugnął do niej wesoło i w tej samej chwili piękny warkocz był gotowy.
Kiedy w końcu wyszły na dwór pani nauczycielka przez chwilę czuła się dziwnie i nawet trochę zakręciło jej się w głowie. Ale to przecież może się zdarzyć. Najdziwniejsza rzecz jednak stała się następnego dnia w szkole. Pani weszła do klasy i spojrzała na swoich uczniów. Nie podniosła głosu tylko przywitała ich pogodnie. A potem zabrała na spacer do parku gdzie rozmawiała z nimi dużo. I było przy tym dużo żartów i śmiechu. I dzieci już się jej nie bały. A dusza biegała po jasnych alejkach, zupełnie jak dziecko i wyszukiwała co piękniejsze miejsca, do których koniecznie muszą tutaj jeszcze wrócić.
Był też starszy pan, który ciągle ze wszystkimi się spierał. A najbardziej ze swoim sąsiadem. O byle drobiazg potrafił zrobić tak wielką awanturę, że psuł nastrój swojemu sąsiadowi już na cały dzień. Jego dusza ciągle była wściekła. I z tej wściekłości pomarszczyło się jej całe czoło. I nie mogła ani na chwilę uspokoić myśli bo pan ciągle się denerwował. A była już nie taką młodą duszą i spokój bardzo by się jej przydał.
Ale któregoś dnia starszy pan wybrał się do Fryzjera. Siedząc w fotelu nadal złościł się w myślach na swojego sąsiada. Miał zamiar po powrocie zwrócić mu jeszcze uwagę na hałasy, jakie dochodziły rano z jego garażu. Niech tylko skończy u tego fryzjera i zaraz pójdzie i mu powie co o tym myśli! A jego dusza stała za nim w gotowości bo nie była pewna czy nagle nie zerwie się z fotela i nie pobiegnie znowu się awanturować. Starszy pan kazał przystrzyc sobie włosy i to szybko. Więc dusza nawet nie usiadła. Ale nagle Fryzjer położył jej rękę na ramieniu i wtedy poczuła spokój. Poprosiła tylko o umycie i masaż głowy, która bolała ją już od tych ciągłych awantur.
Kiedy starszy pan wyszedł od Fryzjera coś dziwnego stało się z jego głową. Szedł do domu powoli. A kiedy był na miejscu zadzwonił do drzwi sąsiada. I kiedy sąsiad stanął w otwartych drzwiach starszy pan wyciągnął swoją dłoń w jego stronę. I przeprosił go za wszystkie swoje awantury. Dusza odetchnęła z ulgą. Czuła zapowiedź spokojnych dni. Bo sąsiad powinien być sprzymierzeńcem a nie wrogiem. Czas spędzony na kłótniach jest czasem straconym. Szkoda, że nie wszyscy o tym wiedzą.

Wkrótce wieść o niezwykłym Fryzjerze rozniosła się po całej okolicy. Wiele dusz zapragnęło odwiedzić go chociaż raz. Marzyły o odświeżeniu głowy albo nawet o jakiś niezwykłych fryzurach, pod którymi zmieni się bieg myśli i uczuć ludzi, do których należały.
A Fryzjer wykonywał swoją pracę chociaż wcale nie traktował tego co robi jako pracę. On sam miał młodą duszę o wesołych oczach, która czesała się artystycznie i była pełna entuzjazmu i radości życia.
O duszę trzeba dbać. Nie wolno o niej zapominać. Bo zaniedbana dusza to same kłopoty. Wielka szkoda, że na świecie jest tak niewielu Fryzjerów, którzy specjalizują się w czesaniu ludzkich dusz.

Pewnego razu był sobie dzbanuszek do herbaty
Z bielutkiej porcelany i w różowe kwiaty
Stał na małej półeczce obok figurki kucharza
i spoglądał z góry
Na ciemny, pękaty czajnik, który był wiecznie ponury.
I kiedy patrzył w czajnika stronę
To dziwił się czemu tamten jest wciąż naburmuszony

A czajnik bulgotał, burczał i prychał
Aż w końcu gwizdał jak lokomotywa
Wtedy dzbanuszek z wielką starannością
Był zdejmowany z małej półeczki
Stawał na okrągłej podstawce z godnością
I w towarzystwie świeżej bułeczki
Na stół wędrował wypełniony do granic
Dumą i radością
I ciemnym napojem pachnącym malwami

Na stole już czekały bielutkie filiżanki
Czajniczka w różowe kwiaty dobre koleżanki
I w takim towarzystwie
Na żartach i rozmowach
Mijały im godziny
I tak codziennie od nowa

A czajnik… z groźną miną patrzył z daleka na nich
I kiedy dnia któregoś dzbanuszek wrócił ze stołu
Ten wybuchł z pretensjami:
“Nie hałasuj mój drogi
To nie jest stół z obrusem
Tylko kuchnia i ja tu
Pracować codziennie muszę”

Dzbanuszek spojrzał zdumiony
Bo dziwił się czajnikowi
A potem wrócił na swoją półeczkę
I zwierzył sąsiadowi:
“On wiecznie jest taki skrzywiony
I wiecznie z pretensjami
Od rana naburmuszony
I wciąż wywraca oczami”

A sąsiad – pękaty kucharz w białym fartuszku
Tak mu na to odpowiedział:
“Nie dziw się mój dzbanuszku
Ty czas spędzasz na zabawie
Z towarzystwem przy stole
A on tu ciężko pracuje
Z prawdziwym potem na czole
I chociaż to dzięki niemu
Herbatkę pachnącą malwami
Na stół się w Tobie zanosi
To jego nikt nigdy w życiu
Do stołu nie zaprosi”

Dzbanuszek myślał długo
Nad tymi ważnymi słowami
I teraz już na czajnik
Innymi patrzył oczami
I chociaż tamten nadal
Miał minę naburmuszoną
Dzbanuszek z większą sympatią
Spoglądał w jego stronę.

Pewnego razu był sobie pociąg. Nie różnił się od innych pociągów. Jednak ciągle miał różne nieprzyjemne przygody i w końcu inne pociągi zaczęły go nazywać pechowym pociągiem. Kiedyś zawalił się most, po którym jechał. Most był już stary a pociągowi nic się nie stało ale wszyscy najedli się wtedy strachu. Innym razem zabłądził w lesie. Przez las biegły tory w różne strony i pociąg długo szukał zanim wydostał się z lasu. Któregoś dnia z kolei zapomniał doczepić wagony i pojechał bez nich. Wtedy jeden z jego kolegów pognał za nim z tymi wagonami i w końcu trafiły tam dokąd miały.
Kiedy padał deszcz albo mocno paliło słońce wszystkie pociągi od razu myślały z obawą, co takiego przytrafi się dzisiaj pechowemu pociągowi.
Pewnego dnia pechowy pociąg dostał nowe zadanie. Miał zawieźć wagony na drugą stronę góry a droga prowadziła tunelem wydrążonym przed laty w tej górze. Pociąg ucieszył się, że czeka go taka niezwykła wyprawa. Ale inne pociągi zaczęły odradzać mu tę podróż:
– Tunele są ciemne, łatwo się w nich zgubić!
– Można przestraszyć się czegoś i wykoleić!
– W tunelu można błądzić długo i nie znaleźć wyjścia!
Tak opowiadały mu pociągi i prosiły, żeby nie jechał.
Ale pociąg tak bardzo chciał pojechać. Nie chciał wierzyć w to, że jest pechowy.
Pogoda była piękna chociaż to był środek zimy. Od paru dni zapowiadano opady śniegu ale nikt tego nie słuchał bo śnieg nie padał już bardzo dawno. Pociąg ciągnął swoje wagony i gnał po torach. Humor dopisywał mu i cieszył się na podróż tunelem.
Kiedy już dotarł do góry, szybko odnalazł wjazd do tunelu. W tunelu było ciemno i chłodno ale przyjemnie cicho i spokojnie. Pociąg wcale się nie bał. Nie wierzył w żadne duchy czy upiory. Myszy też się nie obawiał. Jechał sobie ciemnym tunelem i pogwizdywał cichutko. Nagle w tej ciemności zachciało mu się bardzo spać.
– Chyba nic się nie stanie jeśli zdrzemnę się troszkę – pomyślał pociąg – zostało mi już niewiele drogi. Zdążę na pewno.
I pociąg zatrzymał się i zasnął mocnym snem. W tunelu było tak cicho i spokojnie.
Tymczasem na zewnątrz pogoda zmieniła się całkowicie. Słońce skryło się za ciężkimi chmurami, z których zaczął padać śnieg. Najpierw lekko prószył i płatki wirowały w powietrzu. Ale wkrótce opady stały się intensywne i rozpętała się prawdziwa burza śnieżna. Wszystkie pociągi szybko skończyły swoją pracę i schroniły się w parowozowni. Tory przykryła gruba warstwa śniegu i stały się zupełnie nieprzejezdne. A kiedy śnieg przestał w końcu padać świat dookoła wyglądał zupełnie inaczej. Wszystko było białe, zaspy śnieżne wyglądały jak prawdziwe góry, trudno było rozpoznać kształty uwięzione pod śniegiem.
Tymczasem nasz pechowy pociąg obudził się z drzemki i wypoczęty ruszył przed siebie. Poczuł, że jest trochę zimniej niż było ale uznał, że to może dlatego, że spał w bezruchu. Zaraz się rozrusza i znowu będzie ciepło. Jechał przed siebie i dziwił się, że nie widzi jeszcze światełka na końcu tunelu, w miejscu gdzie jest wyjazd. Kiedy dotarł wreszcie do miejsca gdzie tunel powinien się skończyć natknął się na ścianę. Nie taką z cegieł czy kamieni ale na ścianę… ze śniegu! Śnieg zasypał wyjazd z tunelu. I to tak grubą warstwą, że na pewno nie uda się jej przebić. Poza tym pociąg może i był pechowy ale nie tak nierozsądny, żeby ryzykować. Gdyby z impetem wjechał w tę ścianę śniegu to pewnie by ją rozbił ale mógłby przecież sam zostać pod śniegiem i zamarznąć na kość.
Przez chwilę zastanawiał się co może zrobić i wtedy cień nadziei pojawił się w jego duszy. Może wjazd do tunelu nie został zasypany! Może jeśli zawróci to uda mu się wydostać z tamtej strony, którą wjechał do tunelu! Zaczął wycofywać się i jechać powoli w przeciwną stronę. Musiał być bardzo ostrożny bo teraz zamiast ciągnąć wagony, pchał je przed sobą.
Jednak kiedy dojechał do wjazdu przekonał się, że i tu ściana śniegu odcina możliwość wydostania się na zewnątrz. W dodatku temperatura musiała spaść bardzo bo śnieg był zmrożony i twardy.
Nie było wyjścia. Trzeba było czekać aż śnieg stopnieje.
– Może ktoś przybędzie z pomocą zanim całkiem tu zamarznę – pomyślał zrezygnowany pociąg. I pomyślał jeszcze:
– Moi koledzy mają rację – jestem pechowym pociągiem, ech…
Tymczasem w parowozowni rozpoczęto już przygotowania do odśnieżania torów. Przygotowano pługi śnieżne, które miały wyruszyć zaraz na tory. Pociągi muszą wrócić do pracy! Trzeba koniecznie odśnieżyć.
Odśnieżanie trwało prawie do wieczora. A kiedy pługi wróciły wreszcie do parowozowni, zaczęto sprawdzać czy wszystkie pociągi są na miejscu, czy żaden nie utknął gdzieś podczas zamieci. Były prawie wszystkie. A właściwie wszystkie, poza jednym.
– Nie ma pechowego pociągu! – krzyknął ktoś.
Można się było tego spodziewać. Pechowy pociąg jak zwykle miał pecha.
– Odradzaliśmy mu tę podróż – pokiwała głową jedna z lokomotyw – teraz pewnie tkwi w ciemnym, zimnym tunelu.
– Ale to przecież nie jego wina, że spadł śnieg – odezwał się ktoś w obronie pechowego pociągu.
Pociągi nie dyskutowały długo bo wiedziały, że od dyskusji ważniejsze jest działanie. Zorganizowały grupę poszukiwawczą i ruszyły w drogę, prosto do tunelu. Kiedy dotarły na miejsce okazało się, że wjazd do tunelu zamyka wysoka, zamarznięta bryła śniegu. Trzeba było wezwać pomoc i rozbić tę bryłę. Kiedy wreszcie to się udało, pociągi wjechały do ciemnego i bardzo zimnego tunelu. W tunelu stał zmarznięty prawie na kość, przysypiający ze znużenia i wychłodzenia, pechowy pociąg.
Wszystko skończyło się dobrze, pociąg został uratowany. W warsztacie rozgrzano go i sprawdzono czy żadna część nie została uszkodzona. Pociąg mógł wrócić do pracy. Inne pociągi też, bo w kolejnych dniach śnieg prószył już tylko lekko ozdabiając jedynie dachy i kominy. Nikomu już nic nie groziło.

Kiedy pociągi odpoczywały wieczorem w parowozowni pechowy pociąg powiedział:
– Bardzo wam dziękuję. Pomogliście mi po raz kolejny. Przyznaję, jestem pechowym pociągiem… Ciągle przysparzam tylko kłopotów – i zrobiło mu się trochę smutno.
– Zaraz, zaraz – krzyknęła jedna z lokomotyw – a może wcale nie jesteś!
Pociągi spojrzały ze zdziwieniem na lokomotywę.
A ona kontynuowała:
– Co prawda przydarzają ci się różne przykre przygody ale czy któraś z nich skończyła się źle?
– Nie – odpowiedział pechowy pociąg – dotąd wszystko zawsze kończyło się dobrze.
– No widzisz! – krzyknęła lokomotywa.
– I masz prawdziwych przyjaciół, którzy zawsze spieszą ci na ratunek – dodał któryś z pociągów.
– Wychodzić cało z tylu opresji i mieć oddanych przyjaciół to żaden pech. Tylko prawdziwe szczęście – powiedziała uroczyście lokomotywa.
– Więc wygląda na to, że wcale nie jestem pechowym pociągiem – powiedział pechowy pociąg z nadzieją w głosie i uśmiechnął się.
– Tak – odpowiedziała ta mądra lokomotywa – wcale nie jesteś.
Wtedy inny pociąg dodał głośno:
– Wygląda na to, że jesteś prawdziwym szczęściarzem!!!

Wszystkie pociągi roześmiały się głośno ale nie mogły nie przyznać mu racji.
A pechowy pociąg w tej chwili naprawdę poczuł się bardzo szczęśliwy i wdzięczny za to, co dostał od losu.
Odtąd już nikt nie nazywał pociągu pechowym. I przykrych przygód miał odtąd jakby mniej.

Pewnego razu był sobie patyk, który wyglądał zupełnie jak jaszczurka. Z lekko podniesionym podłużnym łepkiem i krótkimi nóżkami po obu stronach patykowatego tułowia. Leżał ten patyk-jaszczurka na trawniku tuż obok kamyka wyglądającego zupełnie jak ślimak. Taki ślimak co ledwie się wysunął z okrągłej muszli i rozgląda się czujnie po okolicy. I pewnie dostrzegł już liść, który leży nieopodal i wygląda całkiem jak żaba. Niewielka zielona żabka, z jaśniejszym wzorem na plecach, które wystawiła do słońca. I leży tak wygrzewając swoje żabio-liściaste kształty i łypiąc swym żabim okiem.
Nieopodal żołądź, w małej szarej czapeczce, przysiadł na trawie i przypomina żuka. Takiego co w trawie szemrzy i wędruje ciągle przed siebie. Pokonując nierówności terenu jak prawdziwy traper.
A kropka owocu jarzębiny jest jak mała biedronka. Co przysiadła na chwilę ale zaraz leci dalej. Do nieba, po kawałek chleba. Obok płatki kwiatów w kształt motylich skrzydeł rozsypały się na trawie. I falują lekko. A tuż pod drzewem leży szyszka, niewielka, która jak pająk wygląda z daleka. Taki nieduży ale włochaty. Może nie groźny ale jednak pająk.
I tak w bezruchu trwają w tej trawie i w ciszy sobotniego poranka na niby-łące. Jakby czekając na sygnał jakiś – do życia.
I nagle … ten patyk jak jaszczurka tułowiem poruszył i jedną z krótkich nóżek. Jakby chciał się zbliżyć do ślimaka, który zerka na niego spod okrągłej swej muszli.
– Cześć – mówi jaszczurka – na co tak patrzysz?
– Sprawdzam czy mogę bezpiecznie się wysunąć.
– A po co? Źle ci tam?
– Słońce tak grzeje. Chcę jak ta żaba wygrzać się trochę. Zima tak długo nie chciała odejść.
– Jaka znowu żaba – żachnął się jaszczurko-patyk.
– Tamta, co jak liść zupełnie wygląda.
Żaba jakby czekała na zaproszenie do tej rozmowy. Łypnęła swoim żabim okiem i podskoczyła do nich, uniesiona wiatrem.
– Czeeeść – rzekła żaba – wiooosna nareszcie. Trzeba korzyyystać.
Nagle tuż obok żuk-żołądź przeturlał się szybko i tylko skinął do nich spod szarej czapeczki.
– Ten to wiecznie gdzieś pędzi. Usiedzieć nie może – prychnęła jaszczurka.
Tymczasem biedronka jarzębinowa z uwielbieniem przygląda się skrzydłom kwiato-motyla.
– Ależ jesteś piękny -wzdycha.
– Tobie też ładnie w tej czerwieni – odpowiada motyl pełen taktu i gracji – tylko uważaj na tego tam … – i wskazuje na szyszko-pająka co czai się z boku.
– Och, ja go znam – piszczy biedroneczka – on nie zrobi nic złego.
– Witam – chrząka pająk i przysuwa się nieco. Gdyby miał kapelusz uniósłby go teraz nad głową jak prawdziwy elegant.
Biedronka wdzięczy się trochę bo taką akurat ma naturę.
– Dokąd pan idzie tak o poranku?
– Chciałem się przewietrzyć, rozprostować nogi.
Motyl patrzy na nich z pobłażliwym uśmiechem.
– Nie masz racji moja droga. Po lecie jest jesień – tak się ślimak tymczasem spiera z jaszczurką.
– Zima nie jesień – mówi na to jaszczurka – co to w ogóle jest jesień? Zima jest i tyle.
– Eeee tam – skrzeczy żaba wygrzewając grzbiet – po lecie to i tak już wszystko jedno.
– Nie dla wszystkich – nagle wtrąca się pająk chrząkając znacząco – nie dla wszystkich.
Motyl patrzy i słucha. Nie bardzo rozumie i nie lubi się wtrącać.
Wtem żuk szaro-zielony zatrzymuje się przy nich i przysłuchuje rozmowie. A zwykle tak się gdzieś spieszy.
– Jesień jest ładna – wzdycha – różnokolorowa…
– Jaka jesień – denerwuje się jaszczurka – co to w ogóle jest jesień.
Tylko biedronka chichocze cicho bo wie, że już tak będą się kłócić ciągle. Przez całą wiosnę i lato.
Bo w taki poranek, pod oddechem wiosny, wszystko chce się wreszcie obudzić do życia. Nie trwać już w bezruchu tylko ruszyć przed siebie. Nie być już na niby tylko prawdziwie. I potem jeszcze całe lato cieszyć się życiem. Aż do kolejnej zimy, poprzez krótką jesień, kiedy znowu się stanie tylko patykiem lub kamieniem lub uschniętym liściem.