Baranek
Pewnego razu był sobie baranek
Który był mistrzem
W robieniu pisanek
Robił ich mnóstwo każdego roku
zachwycał tym bardzo
Wszystkich wokół
Na gładkie skorupki jajek wapniowe
Nanosił w skupieniu
Obrazki gotowe
Były tam góry, lasy i szare zające na łące
I jasne słońce i księżyc blady
I gwiazdy na niebie błyszczące
I były miasta, małe miasteczka i rzeczki
Które tak lśniły jak wąskie
Niebieskie wstążeczki
I byli też ludzie, którzy tak wyglądali
Jak kiedy ktoś z bardzo wysoka patrzy
Drobniutcy i mali!
A ich problemy całkiem wtedy znikały
Bo żeby je dostrzec z wysoka
były na to za małe
Odmalowany przez baranka na pisankach świat
Wydawał się więc pozbawiony
Wszelkich wad
Świat pozbawiony smutku i mroku
odtwarzał baranek na skorupkach
Co roku
I ozdabiał go girlandami zielonych liści
Z nadzieją, że w końcu mu się
ziści…
