Pewnego razu był sobie uparty Osioł. Był tak uparty, że nawet nie słuchał argumentów innych. Jak już sobie coś wbił do głowy to tkwiło w niej jak gwódź i nie dało się wyciągnąć… Zwierzęta, które mieszkały z nim w jednej zagrodzie czasami próbowały wypeswadować mu pewne rzeczy, ale nie udawało się to nigdy.

Od czasu do czasu osioł uświadamiał sobie co prawda, że był zbyt uparty i że warto by było może trochę odpuścić. Jednak jego upór sprawiał, że raz wprowadzony w życie jego pomysł już stale był realizowany.

Bywało, że Zwierzęta podejmowały z nim dyskusję i on wysłuchiwał ich argumentów. Ale zaraz potem irytował się bardzo i zatykał uszy. Tak kończyły się te dyskusje.

Tym razem uparł się tak mocno, że w ogóle nie było mowy nawet o dyskusji. Łąkę, z której wszyscy korzystali należy podzielić i ogrodzić każdą część! Tak aby zwierzęta z sąsiednich zagród spędzały czas na swoim kawałku, a nie wszyscy kręcili się po całej łące!

Dlaczego? – pytały Zwierzęta – przecież dzięki temu mogłyśmy nawiązywać przyjazne sąsiedzkie relacje. A to sprzyja dobremu życiu.

Osioł nie zgadzał się z nimi. Twierdził, że od relacji ważniejszy jest porządek i jasne zasady.

Ale łąka należy do wszystkich – tłumaczyły Zwierzęta, którym bardzo się ten pomysł nie podobał.

Zgadza się – odpowiadał uparty Osioł – ale to nie przeszkadza temu, żeby każdy używał swojego kawałka. Zasady muszą być jasne.

Jasne… niektórzy wolą zasady od sąsiedzkich relacji. A Osioł dzięki swojemu uporowi od lat był w zarządzie zagrodowym i jego głos bardzo się liczył. W dodatku jego upór zniechęcał do dalszej dyskusji.

Zwierzęta z różnych zagród odtąd używały wyznaczonych kawałków łąki. Rozmawiały ze sobą ponad ogrodzeniami, ale to nie było już to samo.

A uparty Osioł… po jakimś czasie zapomniał i nie potrafił już powiedzieć, dlaczego ten pomysł był taki świetny i w czym miał pomóc. Ale ponieważ był taki uparty swojego zdania nie zmienił.

To jak to jest? Czy ważniejsze są zasady czy relacje? I czy naprawdę trzeba być aż tak upartym osłem?

Pewnego razu była koza

Która kochała miód!

Kawałek grzanki z pachnącym miodem

To przecież istny cud!

W dal zapatrzona i rozanielona

Stawała na swojej łące

I przegryzała chrupiące grzanki

Z miodem złotym jak słońce

Słońce z zazdrością

Z góry na kozę wtedy zerkało

Na taką grzankę chrupiącą z miodem

Wielką ochotę też miało!

Bo kiedy jesień chłodne przynosi

I ciemne jak noc poranki

Jest na to rada najlepsza na świecie

Chrupiące z miodem grzanki!

I jeszcze kawa czarna gorąca

Z porcelanowej filiżanki …

Ps.

Gdyby każda koza o tym wiedziała

To bym nóg nie łamała bo by nie skakała

Tylko nad grzanką z miodem

I kawy filiżanką

Świat o poranku kontemplowała…

– Posłuchaj – mała mrówka podparła się pod boki i spojrzała wrogo – strasznie się rozpychasz i psujesz moje rzeczy. Posuń się! Jest dużo miejsca obok.

Wielki słoń patrzył na nią, mrużąc oczy. Była taka malutka, że ledwo ją dostrzegał.

– Wcale się nie rozpycham. Po prostu usiadłem tutaj, bo jest mi tutaj wygodnie.

– Ale tutaj jest moje miejsce! – zapiszczała mała mrówka – czy tego nie zauważyłeś?

Wielki słoń nic nie zauważył. Patrzył na świat z perspektywy góry, bo był jak góra. Nawet gdyby chciał, nie zauważałby pewnych rzeczy. Ale może wcale nie chciał?

Mrówka krzątała się wokół swoich spraw, mrucząc pod nosem o ignorancji innych, braku uwagi i egoizmie. Nikt nie mógł usłyszeć jej głosu, bo jej głos był zbyt słaby. Ale gdyby tak… zebrała wiele mrówek… Stanęłyby obok siebie i głośno mówiły do słonia o ignorancji, braku uwagi i egoizmie. Wtedy na pewno by usłyszał!

Tylko czy by zrozumiał? No bo… może to nie chodzi o to, że on nie słyszy jej głosu. Ale o to, że nie rozumie potrzeb innych…

No i przecież takich słoni, które zajmują dużo miejsca i nie zważają na innych, jest mnóstwo na świecie. To naprawdę duże wyzwanie. Nie tylko dla małych mrówek.

I czy skoro świat jest tak skonstruowany, że są na nim bardzo małe mrówki i bardzo duże słonie to czy warto w ogóle buntować się przeciwko temu? Czy lepiej może…

… dopasować się jakoś … ?

WrzosWrzosowa panienka wystrojona

Stanęła w otwartym oknie

Dzisiaj ma bal ale się martwi

Czy w drodze nie zmoknie

Kolor wrzosowy jest bardzo twarzowy

I modny tej jesieni

Jednak deszcz mokry i intensywny

Kolor jej sukni może zmienić

I czy parasol duży przejrzysty

Wystarczy by skryć się przed deszczem?

Czy też kalosze i pelerynę

Należałoby wziąć jeszcze?

Ale kalosze? Do sukni balowej?

To przecież nie będzie ładnie!

A może… może się zmieni jednak pogoda?

I żaden deszcz nie spadnie…?owe rozterki

– Dlaczego nie używasz wszystkich kolorów malując obrazek? – Max przyglądał się jak Nin z zapałem koloruje słońce w jaskrawym żółtym kolorze na obrazku pełnym żywych barw.

– Używam wszystkich – odpowiedziała Nin, nie odrywając się ani na moment od swojej pracy.

– Nieprawda – powiedział Max – są tu tylko jasne albo żywe barwy. Brakuje ciemnych.

Nin podniosła głowę znad kartki. Wpatrywała się przez chwilę w brata ze zdumieniem. Nie rozumiała o co może mu chodzić.

– Są wszystkie – powiedziała w końcu z uporem w głosie. – Sam popatrz: zielony, niebieski, pomarańczowy i żółty. Jest też różowy …

– I to w kilku odcieniach! – Max zaśmiał się głośno.

– Właśnie – kontynuowała Nin – żadnego nie brakuje.

– Brakuje szarości. I ciemnego brązu i czerni… – powiedział Max.

– Ależ Max! – zawołała Nin – mam narysować szary świat? Albo czarne niebo? To byłby bardzo brzydki obrazek!

– Dlaczego? – zdziwił się Max – przecież wokół nas na co dzień są te wszystkie barwy.

– Ale nikt ich nie lubi – odparła stanowczo Nin – absolutnie nikt!

– Ja lubię – powiedział Max – wszystkie kolory są ważne. Nie można udawać, że niektóre nie istnieją.

– Ale świat byłby bez nich ładniejszy – odpowiedziała Nin – i nie byłoby na nim smutku.

Max spojrzał na siostrę z zaciekawieniem. Taka mała, a już tyle wie o świecie.

– To niemożliwe, żeby na świecie nie było smutku – odpowiedział – bo ludzi smucą różne rzeczy. Niektórych bardzo złe, a innych takie, które wcale smutne nie są.

Niektórych smuci deszcz, a jest on bardzo potrzebny. Innych smuci palące słońce, bo powoduje suszę. A przecież słońce jest jasne i piękne i cieszy tak wiele osób!

– Są jednak rzeczy, które smucą wszystkich – Nin odłożyła farbki i zmarszczyła czoło – i one są w czarnym kolorze, jak czarne chmury i ciemna noc.

– A co złego jest w nocy? – zapytał Max – popatrz!

Max wziął kartkę i pomalował ją całą czarną farbą. Farba lśniła w świetle lampy. Nina patrzyła na kartkę z dezaprobatą. Kiedy jednak kartka wyschła Max najpierw namalował mnóstwo małych złocistych gwiazdek. Potem namalował wielki okrągły srebrny księżyc. Na koniec sięgnął po kolorowe farbki i na czarnym tle kartki namalował mnóstwo niewielkich kolorowych domków, których małe okienka świeciły w ciemności ciepłym światłem. Na obrazku zaroiło się od ciepłych barw, które pięknie odbijały się na tle ciemnej nocy.

– Ładnie – szepnęła Nina.

– Prawda? – Max był wyraźnie zadowolony ze swojej pracy – gdyby nie czerń w tle kolory nie wydawały by się tak żywe, a gwiazdy takie złociste. Bez smutku nasze życie być może byłoby beztroskie, ale nasze uczucia nie byłyby tak żywe, tak gorące, tak znaczące!

Nin pokiwała w zamyśleniu głową. Była jeszcze mała, ale chyba doskonałe rozumiała, co Max miał na myśli. No i przecież w pudełku z farbami nie byłoby czarnej gdyby nie była do czegoś potrzebna. Nawet jeśli nie była zbyt ładna….