– Mamo, było super, jest tyyyle śniegu! I wiesz, odśnieżyłem ci samochód…
– Ale jak syneczku, rączkami?!
– Taak, rękawiczkami! Odśnieżyłem okna, żebyś widziała co się dzieje dookoła, i drzwi. Ale nie cały, dachu nie dałem już rady, bo jestem jeszcze za mały!

Pewnego razu była sobie bardzo wysoka góra. Tak wysoka, że szczyt tej góry zasłaniały chmury. Nie można jej było objąć wzrokiem. Najstarsi mówili, że na jej szczycie jest niezwykłe królestwo.  Mówili, że każdy kto dotrze do tego królestwa poczuje szczęście bezgraniczne i radość tak wielką, że wystarczyłoby jej na resztę jego życia. Tak wielkie i niezwykłe skarby można tam znaleźć. Ale nie każdemu dane jest zobaczyć to królestwo. Tylko tym, którzy potrafią patrzeć naprawdę.
Jednak góra była niedostępna, bo niemal każdy kto próbował wspiąć się na nią, musiał zrezygnować. Jej zbocza były strome a ścieżki wąskie i kręte. Kilku śmiałków spadło z niej i potłukło się mocno.
To wszystko odstraszało skutecznie od wchodzenia na górę ale też rozbudzało pragnienia.  Byli tacy, którzy twierdzili, że dotarli na szczyt, ale żadnego królestwa nie widzieli. Chcieli więc spróbować znowu, ale góra nie chciała ich już wpuścić.
Wznosiła się nad okolicą i budziła lęk, przerażenie ale też podziw i pożądanie. Bardzo wielu marzyło żeby wejść na górę, na sam jej wierzchołek i zobaczyć niezwykłe królestwo na jej szczycie. I potem móc pochwalić się wszystkim, że mu się udało i że zdobył skarby nie z tej ziemi.
Wieczorem siadano przy ognisku i rozprawiano o tym jakie jeszcze mogą być sposoby na zdobycie góry.  
Ale był jeden człowiek, który patrzył na górę ale nie chciał jej zdobywać. Nie dlatego, że ją lekceważył. Wręcz odwrotnie – szanował ją i uznawał jej dominującą obecność. Nie chciał się jednak wspinać na nią ani jej zdobywać. Wolał na świat patrzeć z dołu i na górę też. Żył sobie spokojnie u podnóża góry i w ogóle nie zaprzątał sobie nią głowy. Zajmował się swoim życiem i codziennymi sprawami a górę traktował jako piękny i niezwykły element krajobrazu.
Niektórzy próbowali go podpuścić: tak wielu chciałoby wejść na górę a ty nie? Nie chciałbyś być pierwszy? Nie chciałbyś zdobyć skarb, który jest w królestwie na szczycie góry?
Ale człowiek uśmiechał się tylko. Nie pragnął skarbów.
Któregoś dnia siedział jak zwykle przed swoim domem, patrząc na niebo, na chmury i na górę. Zbliżał się wieczór i wszystko powoli stawało się granatowe. Góra, pod którą mieszkał, także. Na tle ciemniejącego nieba jej jeszcze ciemniejsza sylwetka wznosiła się, milcząca i posępna. Człowiek siedział i patrzył na niebo. Na niezwykłe kształty chmur i wszystkie odcienie niebieskości. Patrzył na rośliny rosnące wokół, ich ciemno zielone liście i kwiaty zamykające swoje kielichy przed nocą. Na pająka, który spokojnie zaplatał swoją srebrną pajęczynę pomiędzy drżącymi gałązkami krzewu – po mistrzowsku, bez zawahania, bez spoglądania w plany i projekty. Wszystko to napawało go spokojem i radością i nie pragnął niczego więcej tylko tej ciszy wieczornej i tej przyrody tętniącej życiem wypełnionym treścią niejednokrotnie dużo głębszą niż życie człowieka.
Nagle ciszę wieczoru przerwało wołanie – niezbyt wyraźne. Ktoś wołał od strony góry, czyżby na pomoc? Człowiek siedzący przed swoim domem nasłuchiwał. Chciał powrócić do swoich rozmyślań i patrzenia na chmury, które zaraz rozpłyną się w ciemności. Może to ptak jakiś albo zwierz.
Jednak wołanie powtórzyło się i człowiek pomyślał, że ktoś woła o pomoc. Zerwał się na równe nogi. Nie pragnął góry i też nie bał się jej specjalnie. Ale kiedy słyszał wołanie wiedział co należy robić. Bo los innych nigdy nie był mu obojętny. Pobiegł co sił w nogach w kierunku, z którego dochodziło wołanie. Dookoła było ciemno a on przedzierał się przez gęste zarośla. Gałęzie krzewów chwytały go za ramiona jakby chciały go zatrzymać. Drapały go po twarzy i wplątywały się we włosy. Ale nie zważał na to. Ciemność była coraz gęstsza, a jego droga coraz trudniejsza i bardziej stroma. Co jakiś czas nasłuchiwał czy ktoś woła jeszcze. I wydawało mu się, że nadal słyszy to wołanie, dalekie, jakby z głębi góry dochodzące. Więc szedł dalej. Był tak zdeterminowany i skupiony na swoim celu, że zupełnie nie czuł strachu ani zmęczenia. Wspinał się po stromej drodze bo czuł, że tak trzeba.
Szedł już bardzo długo i przed oczami zaczął widzieć dziwne obrazy, które podsuwała mu wyobraźnia. To był wynik zmęczenia, którego dotąd nie odczuwał posuwając się wytrwale do przodu. Szedł już bardzo długo i dopiero teraz poczuł znużenie. Musiał odpocząć. Wokół panowała ciemność i cisza. Wkrótce więc człowiek zasnął i spał długo i mocno.
Obudziły go pierwsze promienie słońca łażące mu po twarzy jak nieznośna mucha. Otworzył oczy i zobaczył nad sobą bezchmurne niebo, biało błękitne. A kiedy wstał … znieruchomiał i gdyby ktoś mógł go zobaczyć w tej chwili pomyślałby, że właśnie wrósł w ziemię i będzie już wiecznie tak stać tutaj bez ruchu, jak drzewo. Ale nikt nie mógł go zobaczyć bo nikogo poza nim tu nie było. Był sam, na samym szczycie wielkiej góry. A z tego szczytu widok rozpościerał się tak piękny, że dech zapierał i odbierał mowę. Jakby świat cały miało się u stóp. A świat ten był jak z baśni, z mnóstwem barw i odcieni. Nierzeczywisty i daleki ale jednak prawdziwy. Człowiek stał i patrzył i szczęście wypełniało go do granic. I radość czuł tak wielką jak jeszcze nigdy dotąd. Nie wyobrażał sobie niczego co byłoby piękniejsze i cenniejsze. Bo kiedy tak patrzył z góry na świat, nie mogąc stąd dostrzec ani ludzi ani nawet ich domów, uświadamiał sobie jak małe i bez znaczenia są codzienne sprawy i niby – troski. Z tej wysokości wszystko to było nie tyle malutkie co po prostu niedostrzegalne. A uświadomienie sobie tego wydało się człowiekowi czymś tak wartościowym jak największy skarb. Wiedział już, że ten widok i to wrażenie pozostanie w nim na zawsze. Ta cisza i uroda świata wypełniły mu głowę i serce i czuł, że doświadcza czegoś co człowiekowi może być dane chyba tylko raz w życiu. Jakby dotykał sensu istnienia, o którym mówi się, że go nie ma …
Kiedy człowiek zszedł na dół, okazało się, że wszyscy go szukali. A kiedy powiedział im, że był ma szczycie wielkiej góry, otwierali oczy szeroko ze zdumienia.
– Przecież nie chciałeś – mówili.
– Ale góra mnie zawołała – odpowiadał.
Pytali czy widział królestwo i czy znalazł skarby? A on uśmiechał się tylko i twierdząco kiwał głową. A oni pytali dalej. Ale już nic więcej nie zdołali się dowiedzieć.
Człowiek wrócił do swojego życia i wieczorów pachnących przyrodą. Wkrótce ludzie przestali go wypytywać i interesować się nim. Nie wyglądało na to, żeby miał jakieś skarby. Pewnie wcale nie widział żadnego królestwa. Tylko przechwalał się jak to bywa wśród ludzi.
Człowiek dalej żył spokojnie u podnóża góry i często spoglądał na nią. Uśmiechał się przy tym do siebie.
A ludzie mówili, że to dziwak, ale niegroźny. Podobno paru śmiałków zdołało też dojść na szczyt wielkiej góry. Ale potem mówili, że żadnego królestwa ani skarbów tam nie znaleźli. Więc zapewne wcale nic tam nie ma. To pewnie stare legedny, w których nie ma nawet ziarna prawdy. Bo przecież ci najstarsi, którzy je opowiadali, pewnie niewiele już pamiętali i niewiele wiedzieli o prawdziwych skarbach i o świecie…

Niebo pierzaste. Poduchy chmur nad głowami. Błękit i biel. Myślimy powoli i mówimy spokojniej. Niech nikt nie próbuje nas ponaglać. Krople deszczu bębniące o parapet i chmury, i chwile wlekące się powoli… leniwie… Rano pachnie pieczywem i kawą, a popołudnie przeciąga się spokojnie i bardzo powoli schyla ku wieczorowi… Wieczór zasiada w ciepłym kręgu światła lampy i słucha deszczu za oknem. Nigdzie się nie śpieszy, nie musi, nie potrzebuje… odpoczywa.  Sobota.

Bajka napisana specjalnie dla pewnej naprawdę pięknej i bardzo szczupłej Kamili, która nie potrafi dogadać się ze swoim lustrem :). Dedykuję ją wszystkim ludziom wokół na nowy rok – bądźcie piękni prawdziwym pięknem i nie wierzcie w żadne kanony!!!

Pewnego razu były sobie dwie królewny. Obie piękne jak malowane. Jedna była szczupła, cieniutka jak nitka, więc Nitka ją nazywano. Druga kształtna i gdzieniegdzie nieco – tak w sam raz – zaokrąglona. Nosiła kitkę, więc zwano ją Kitka. Nitka wiecznie się odchudzała, nie jadła prawie, po nocach nie spała – z głodu. Kitce uśmiech nie schodził z twarzy, wyspana, czuła się pewnie w swojej skórze i była z siebie zadowolona. Nitka nie chciała patrzeć w lustro, każdy kilogram jej ciała był męką dla niej. I chociaż wszyscy jej powtarzali, że szczupła jest i piękna, ona uparcie zaprzeczała. Kitka uśmiechała się do swojego w lustrze odbicia i czuła, że kocha życie. Z wdziękiem komplementy przyjmowała. Wiecznie otaczał ją tłum wielbicieli, wszyscy z nią czas swój spędzać chcieli. I chociaż jej figura nie była doskonała – czy raczej niezgodna z obowiązującym kanonem – to i tak ciągle się uśmiechała. Nitka oczywiście też miała wielbicieli, niejeden chętnie zbliżyłby się do niej. Jednak jej brak wiary we własne wdzięki potrafił skutecznie wszystkich przegonić. Obie więc piękne były królewny, lecz jakość ich życia różna. Bo Nitka czuła wiecznie niedosyt (może też z głodu) i bała się w siebie uwierzyć a Kitka lubiła siebie taką jaką była a przy tym wcale nie była próżna. Wiara w siebie to nie jest nic złego, jeśli tylko sufitu nie przebija ego… Nitka w siebie uwierzyć nie chciała, bez przerwy się zamartwiała, że może znowu gdzieś przybyło jej ciała. Kitka tylko głośno się śmiała. I wcale nie uważała, że gdyby była szczuplejsza i mniej zaokrąglona, to życie jej byłoby lepsze.
Bo jakość życia nie zależy od szczupłości ciała, od tego czy nam spadną czy wpadną dodatkowe kilogramy, tylko od tego jak je postrzegamy. I jak postrzegamy siebie. Ludzi jest na świecie tylu ile gwiazd na niebie. W jednej części świata jest chudość a w innej grubość modna. Ale są rzeczy uniwersalne – i do tej wiedzy niepotrzebne jest żadne oświecenie – zdrowie i pogoda ducha wszędzie, nawet na Księżycu, są w najwyższej cenie.
Swoją drogą ciekawe….- czasami takie kwestie głowę mi zaprzątają – czy Kosmici się odchudzają…???

Pewnego razu była sobie choinka. Piękna, zielona, pachnąca, z rozłożystymi gałęziami. Stała w salonie, dumna, i patrzyła z góry na wszystkich. Duma nie pozwalała jej trząść się ze złości ale była zła. Cała została obwieszona kolorowymi bombkami, różnej wielkości i kształtów. W dodatku oplatał ją sznur mrugających lampek. Choinka stała i myśli kłębiły się jej w głowie:
“Co to za paskudztwo, te bombki, kolorowe, pstrokate. Kolory gryzą się ze sobą. To zupełnie nie w moim stylu!… “
…“A ta gwiazda na czubku?! Takie gwiazdy dawno wyszły z mody. Wstyd się w tym pokazywać!…” – prychała w duchu choinka.
“I te lampki! Ruszyć się w nich nie mogę. Mrugają bez przerwy, zdrzemnąć się nie da! I to ma być niby ładne??? Okkkropność!”
Tak złościła się choinka. A potem odpływała myślami na jasną polanę pośrodku lasu. I marzyła o zielonej sukni z igieł, białym śnieżnym szalu na ramionach, o ptaku, który przysiadł na gałęzi, o zającu, który mieszkał tuż obok. O świetle księżyca i o gwiazdach na niebie….
“O tak… zieleń, biel, taki właśnie jest mój styl, bezapelacyjnie…
Ale co Wy wiecie o dobrym stylu???” – wzdychała choinka patrząc z góry na wszystkich.

Gdzie podział się śnieg? Biały i puszysty. Skrzący się srebrzyście w blasku świateł.
Małe srebrne gwiazdki. Tańczące w powietrzu elfy zimowe. Spadające lekko na czyjąś głowę. Znikające tak nagle jak się pojawiły.
Białe domy i drzewa i całe ulice. Cały świat przykryty lekką białą kołdrą. Jak ze snu.
W takim świecie, jak w bajce, szło się po białej drodze. Rzęsy miało się białe.
Można było pomyśleć, że się komuś tam w górze, wiadro mleka wylało.
Albo, że to są może lody waniliowe, które płyną jak rzeka i spadają na głowę.
Można było się położyć w miękkim śniegu na ziemi. I do góry popatrzeć na niebo.
Sople lodu sztukaterią ozdabiały domy. Szyby okien fantazyjnie przystrajały się szronem. Malując kwiaty i ptaki i gwiazdy na szkle.
A w tle… była noc – granatowo – biała.
Dzień srebrzysty mroźnym oddechem budził ze snu skostniałe drzewa. W gałęziach których aż do samej wiosny żaden już ptak nie zaśpiewał. Najwyżej skulił skrzydła zmarznięte i tęsknie spojrzał na słońce. Które schowało w białym szalu swoje ramiona gorące.
Śnieg usypiał świat cały. Uspokajał, wyciszał. Spowalniał ruch na ulicach. Codzienną gonitwę nie wiadomo za czym.
Pod zimnym oddechem zimy drzewa, chmury i myśli – jakby zaczarowane -zatrzymywały się w bezruchu, jak na jakimś obrazie.
I tylko gdzieś w oddali ktoś dzwonił dzwoneczkami. I śnieg biały, puszysty, skrzypiał pod butami…

– Tato, dziękuję ci, że wyjąłeś mi tę wieeelką drzazgę z rączki!
– To nie ja synku, tylko mama. Mi się to nie udało.
– Ach, to dziękuję ci mamo, że ją wyciągnęłaś.
– Byłeś bardzo dzielny synku i bardzo nam w tym pomagałeś.
– Tato, dziękuję ci i tak – za to, że próbowałeś…

Pewnego razu był sobie rudy Anioł. Jego rude włosy tańczyły na wietrze, jak jasne płomienie. Był rudy i piegowaty – zupełnie wyjątkowy. Poza tym – anioł jak anioł. Dobry, uczynny, współczujący, odważny. Miał wszystkie cechy potrzebne aniołom. I ukończone szkolenia i certyfikaty: Anioł Stróż, Anioł Pocieszyciel, Anioł Wspierający, Anioł Pomocnik.
Rudy Anioł chodził od drzwi do drzwi, uśmiechał się do ludzi i wyciągał do nich swoje pomocne dłonie. Oferował im opiekę i wsparcie w trudnych chwilach. Ochronę przed złem, chorobą, samotnością. Ludzie, których spotykał, bardzo chętnie przyjęliby pod dach anioła z odpowiednimi kwalifikacjami. Mieli mnóstwo problemów, osobistych, zdrowotnych lub zawodowych. Ale patrzyli nieufnie. Widzieli tylko rude włosy i piegi. I myśleli: “Rudy? Piegowaty? To ma być anioł? A nawet jeśli… co pomyślą inni kiedy się dowiedzą?” Nie chcieli takiego anioła. Woleliby takiego z gładką twarzą i włosami jasnymi jak promienie słońca. W ogóle nie patrzyli na certyfikaty. I kolejne drzwi zatrzaskiwały się z hukiem przed Aniołem.
Dorośli ludzie są pełni uprzedzeń. Krzywią się, kręcą nosami. Przebierają w ofertach, szukają gorączkowo czegoś niby lepszego, tak, jakby ktoś chciał ich oszukać, zabrać coś, co im się należy. A tak naprawdę nie widzą dalej niż czubek ich nosa.
Ktoś inny może by się poddał, zrezygnował. Rudy Anioł z piegowatą twarzą czasami też się smucił. Bardzo chciał pomagać innym, czuł do tego powołanie. Czyżby jego rude włosy i piegi miały mu w tym przeszkodzić? Jak ma zmienić to co dała mu natura? I dlaczego dla ludzi jego wygląd ma większe znaczenie niż umiejętności?
Ale nie smucił się długo. Uśmiechał się w duchu do świata. Bo to był pogodny anioł. I powtarzał sobie, że na pewno jest na świecie ktoś, kto zaakceptuje rudego anioła. Nie może być inaczej. W przeciwnym razie nigdy nie urodziłby się rudy i z piegami. W dodatku rude włosy i piegi dodawały mu trochę przebojowości. Z taką urodą nie mógł być niezauważalny.
Trudno schować się w kącie przed światem, kiedy jest się rudym aniołem.
Znaleźć swoje miejsce na ziemi może każdy. Trzeba tylko uważnie się rozejrzeć. Nie wszyscy lubią rude anioły. Ale niektórzy tak.
Pewnego razu Anioł jak zwykle pukał do kolejnych drzwi. I jak zwykle kolejne drzwi zatrzaskiwały się przed nim. Aż podszedł do kolejnych. Długo nikt nie otwierał. Zza drzwi dochodził płacz malutkiego dziecka. Rudy Anioł stał i czekał cierpliwie. Cierpliwość była jedną z ważnych cech jakie posiadał i bardzo przydatną. W końcu drzwi otworzyły się i zobaczył zatroskaną młodą kobietę. Kiedy zobaczyła Anioła powiedziała z ulgą:
– Jak dobrze, że jesteś. Pomóż. On ciągle płacze. Może jest chory…
I wpuściła go do środka. Nawet nie spojrzała na jego rude włosy i piegi. Zaprowadziła go do dziecięcego pokoju gdzie w małej kołysce mały człowieczek płakał głośno i wierzgał tak, jakby zmagał się z największymi problemami na świecie.
Rudy Anioł wystraszył się. A jeśli mały człowieczek zacznie płakać bardziej na jego widok? Jeśli przerażą go jego rude włosy i piegowata twarz? Co wtedy? Czy pomogą certyfikaty?
Anioła dopadły wątpliwości. Może faktycznie nie nadaje się do niczego?
Szybko jednak przegonił czarne myśli. Czarne myśli w niczym nie pomagają. Zbierają się w głowie jak czarne chmury i przesłaniają tylko możliwe rozwiązania. Trzeba je przeganiać natychmiast kiedy się pojawią. Mądry Anioł o tym wiedział i wiedział po co się tu znalazł.
– Witaj – przywitał się z małym człowieczkiem – jestem Aniołem Stróżem…
I wtedy stało się coś czego nie spodziewałby się nawet ktoś tak przewidujący i wszechstronny jak Anioł. Mały człowieczek spojrzał na Anioła i uśmiechnął się a łzy zniknęły. Przestał płakać i wierzgać.
Kobieta spojrzała błagalnie na przybysza:
– Zostaniesz z nami? – zapytała.
I tak Anioł dotarł na swoje miejsce. Dostał w końcu zajęcie. Wyjątkowe. W sam raz dla wyjątkowego anioła. W tym dziecięcym pokoju nikt nie wybrzydzał. Anioł to anioł. Dobrze, że jest i że dzięki niemu wszyscy w domu śpią spokojnie. A najspokojniej mały człowieczek w kołysce.
Anioł czuwał dzień i noc. A człowieczek rósł, spokojny i radosny, pod opieką swojego anioła. I to, że Anioł jest rudy i piegowaty było dla niego całkiem naturalne. A właściwie – całkiem bez znaczenia. Bo rudość i piegowatość to tylko dwie cechy, z całej masy wielu innych. I wcale nie najważniejsze. Mały człowieczek o tym wiedział, mimo że był jeszcze taki mały.
I była spora szansa na to, że kiedy dorośnie to nie będzie kręcił nosem i się krzywił. I nie będzie miał żadnych uprzedzeń. I będzie widział dużo więcej niż czubek własnego nosa. Bo rudy Anioł nauczy go jak odróżniać to, co naprawdę ma w życiu wartość od tego co jest tylko szczegółem mało istotnym. I że od tego co jest na zewnątrz ważniejsze jest to co jest głęboko w środku.

– Synku, chciałbyś polecieć ze mną balonem? Byłoby wspaniale, prawda?
– Nie chciałbym mamo.
– Dlaczego? Dookoła byłyby chmury…
– Boję się, że byśmy spadli.
– Hmm… a jak schodzimy ze schodów to nie spadamy a przecież możemy spaść – tak samo.
– No bo GRAWITACJA – mamoooo! 🙂